Verbum

замілава́ць, -лу́ю, -лу́еш, -лу́е; -лу́й; -лава́ны; зак., каго (што).

Прывесці ў замілаванне.

Дзяўчынка замілавала нас сваёй ласкавасцю.

|| незак. заміло́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

заміна́ць гл. замяць.

заміні́раваць гл. мініраваць.

замі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

1. Затрымка, перашкода.

З. ў руху цягнікоў.

2. Перапынак пры маўленні.

Гаварыць з замінкамі.

заміну́лы, -ая, -ае (разм.).

Які папярэднічае мінуламу.

З. год.

заміра́ць гл. замерці.

замітусі́цца, -тушу́ся, -тусі́шся, -тусі́цца; -тусі́мся, -тусіце́ся, -туся́цца; зак.

Пачаць мітусіцца.

за́мкавы гл. замак.

замкнёны, -ая, -ае.

1. Адасоблены, адлучаны ад грамадства; заняты сваімі вузкімі інтарэсамі.

Замкнёнае асяроддзе.

2. Некампанейскі, скрытны.

З. характар.

З. чалавек.

|| наз. замкнёнасць, -і, ж.

замкну́ты, -ая, -ае.

Тое, што і замкнёны.

|| наз. замкну́тасць, -і, ж.