Verbum

захо́пнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто захапіў чужую тэрыторыю, вядзе захопніцкую палітыку, заваёўнік.

Чужаземныя захопнікі.

захо́пніцкі, -ая, -ае.

Які імкнецца гвалтоўна авалодаць чым-н., заваёўніцкі.

Захопніцкія войны.

захо́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак.

1. гл. захавацца.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Знаходзіцца дзе-н. на захаванні.

Грошы захоўваюцца ў ашчадным банку.

захо́ўваць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. гл. захаваць.

2. Трымаць дзе-н., каб зберагчы ад пашкоджання, псавання.

З. бульбу ў склепе.

захо́ўны, -ая, -ае (афіц.).

Які гарантуе цэласнасць, захаванасць чаго-н.

Захоўная распіска.

|| наз. захо́ўнасць, -і, ж.

захра́снуць, -ну, -неш, -не; захра́с, -сла; -ні; зак. (разм.).

1. Забіцца, закупорыцца чым-н.

Ракавіна захрасла.

2. Засесці дзе-н., у чым-н.

Костка захрасла ў горле.

захрыбе́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Дармаед, чалавек, які жыве чужой працай.

|| ж. захрыбе́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. захрыбе́тніцкі, -ая, -ае.

заху́тацца гл. хутаць.

заху́таць гл. хутаць.