Verbum

сінтэты́чны, -ая, -ае.

1. гл. сінтэз.

2. Штучны, выраблены з сінтэтыкі.

Сінтэтычнае валакно.

Сінтэтычная тканіна.

3. У мовазнаўстве: такі, пры якім граматычныя адносіны ў сказе выражаюцца формамі слоў.

Сінтэтычныя мовы.

сі́нус, -а, мн. -ы, -аў, м.

Трыганаметрычная функцыя вугла, у прамавугольным трохвугольніку роўная адносінам катэта, што ляжыць супраць дадзенага вострага вугла, да гіпатэнузы.

сінхранізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; зак. і незак., што (спец.).

Прывесці (прыводзіць) да сінхранізму.

С. работу механізмаў.

|| наз. сінхраніза́цыя, -і, ж.; прым. сінхранізацы́йны, -ая, -ае.

сінхраніза́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Механізм, які забяспечвае сінхроннае дзеянне чаго-н.

С. гуку і відарыса (у кіно, тэлебачанні).

сінхрані́зм, -у, м. (спец.).

Дакладнае супадзенне і сувязь у часе дзвюх або некалькіх з’яў або працэсаў; адначасовасць.

сінхрані́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Спартсменка, якая займаецца сінхронным плаваннем.

сінхрані́чны, -ая, -ае (кніжн.).

Які вызначаецца сінхранізмам, паказвае на адначасовасць чаго-н.

Сінхранічныя табліцы.

сінхратро́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Адзін з відаў установак для паскарэння руху электронаў.

|| прым. сінхратро́нны, -ая, -ае.

сінхрафазатро́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Адзін з відаў установак для паскарэння руху пратонаў.

|| прым. сінхрафазатро́нны, -ая, -ае.

сінхро́нны, -ая, -ае (спец.).

Які ажыццяўляецца адначасова, супадае ў часе.

Сінхронная хуткасць.

С. пераклад (які адбываецца адначасова з маўленнем на замежнай мове).

|| наз. сінхро́ннасць, -і, ж.