Verbum

загайда́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е і заго́йдаць², -аю, -аеш, -ае; зак.

Пачаць гайдаць.

загалі́ць, -галю́, -го́ліш, -го́ліць; -го́лены; зак., што (разм.).

Адкрыць якую-н. частку цела, падняўшы край вопраткі.

|| незак. заго́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| звар. загалі́цца, -галю́ся, -го́лішся, -го́ліцца; незак. заго́львацца, -аюся, -аешся, -аецца.

загало́вак, -лоўка, мн. -лоўкі, -лоўкаў, м.

Назва якога-н. твора (літаратурнага, навуковага і пад.) або асобных яго частак.

|| прым. загало́вачны, -ая, -ае і загало́ўны, -ая, -ае.

З. шрыфт.

○

Загалоўная літара — вялікая літара, якая пішацца ў слове ў пачатку тэксту, раздзела, абзаца.

зага́на, -ы, мн. -ы, -га́н, ж.

1. Недахоп, які выклікае асуджэнне, ганебная ўласцівасць.

Тавар з заганай.

2. Фізічны недахоп.

З. вымаўлення.

заганары́цца, -ру́ся, -ры́шся, -ры́цца; -ры́мся, -рыце́ся, -ра́цца; зак.

Пачаць ганарыцца; стаць ганарыстым, фанабэрыстым.

зага́нны, -ая, -ае.

1. Дрэнны, з заганамі.

З. стыль работы.

2. Амаральны, непрыстойны.

З. ўчынак.

|| наз. зага́ннасць, -і, ж.

заганя́ць¹ гл. загнаць.

заганя́ць², -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., каго (разм.).

1. Змарыць, давесці да стомы, прымушаючы многа хадзіць, бегаць і пад.

З. каня.

2. перан. Стаміць працай, шматлікімі даручэннямі і пад.

Вы ўжо гэтага хлопчыка зусім заганялі.

зага́р, -у, м.

Смуглы, цёмны колер, які набывае скура пад уздзеяннем ультрафіялетавых праменяў сонца або штучных крыніц святла.

за́гарада, -ы, ДМ -дзе, ж.

1. Агароджа з жэрдак, колля і пад.

2. Агароджанае месца ў хляве для жывёлы, стойла.