узвы́сіць, -ы́шу, -ы́сіш, -ы́сіць; -ы́шаны; зак., каго-што.
1. Узняць увысь, падняць вышэй навакольнага (паэт.).
2. перан. Надаць каму-, чаму-н. больш высокае становішча, значэнне.
У. каго-н. у чыіх-н. вачах.
◊
Узвысіць голас — тое, што і павысіць голас.
|| незак. узвыша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. узвышэ́нне, -я, н.
узвы́шаны, -ая, -ае.
1. Які ўзвышаецца над наваколлем; высокі.
Узвышаная мясцовасць.
2. перан. Поўны глыбокага зместу, значэння, высакародны, які ўзвышаецца над паўсядзённасцю (высок.).
Узвышанае пачуццё.
|| наз. узвы́шанасць, -і, ж. (да 2 знач.).
узвыша́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.
1. гл. узвысіцца.
2. Пра што-н. высокае: стаяць, знаходзіцца дзе-н., вылучаючыся сярод чаго-н. сваёй вышынёй; высіцца.
Уздоўж набярэжнай узвышаліся будынкі.
узвы́шша, -а, мн. -ы, -аў, н.
1. Высокая гарыстая або ўзгорыстая мясцовасць.
Мазырскае ў.
2. Тое, што і узвышэнне (у 2 знач.).
узвышэ́нне, -я, н.
1. гл. узвысіцца, узвысіць.
2. мн. -і, -яў. Узвышанае месца.
Узысці на ў.
узвялі́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго-што (высок.).
Паказаць вялікім, значным; праславіць; узнесці.
У. радзіму ў песнях.
|| незак. узвялі́чваць, -аю, -аеш, -ае; наз. узвялі́чванне, -я, н.
|| наз. узвелічэ́нне, -я, н.
узвярну́ць, -вярну́, -ве́рнеш, -ве́рне; -вярні́; -ве́рнуты; зак., што (разм.).
1. Ускапаць, узараць, узламаць паверхню чаго-н.
Свінні ўзвярнулі двор.
Вецер узвярнуў страху.
2. на каго-што. Падняўшы, наваліць, узваліць.
У. паклажу на воз, на плечы.
3. перан., на каго. Прыпісаць каму-н. чужую віну, незаслужана абвінаваціць.
Усю віну ўзвярнулі на стрэлачніка.
|| незак. узваро́чваць, -аю, -аеш, -ае.