уе́длівы, -ая, -ае.
1. Здольны глыбока пранікаць, уядацца ў што-н.
У. пах.
Уедлівая фарба.
2. перан. Які ўнікае ва ўсе дробязі; прыдзірлівы.
У. чалавек.
У. характар.
|| наз. уе́длівасць, -і, ж.
уе́жна, безас., у знач. вык.
Дастаткова, багата ежы.
Хоць не ў., ды ўлежна (хоць не дастаткова яды, затое можна спакойна паляжаць; прыказка).
уе́зд, -а і -у, М -дзе, м.
1. -у, гл. уехаць.
2. -а, мн. -ы, -аў. Месца, праз якое ўязджаюць куды-н.
Пры ўездзе ў вёску.
уе́сці, уе́м, уясі́, уе́сць; уядзі́м, уясце́, уяду́ць; уе́ў, уе́ла; уе́ш; зак.
1. што і без дап. (пераважна з адмоўем). Пражаваць, з’есці.
Сала такое салёнае, што не ў.
2. перан., каго (што). Укалоць заўвагай, рэплікай (разм.).
|| незак. уяда́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е (да 2 знач.).
уе́сціся¹, 1 і 2 ас. не ўжыв., уе́сца; уяду́цца; уе́ўся, уе́лася; зак., у што.
Глыбока пранікнуць, упіцца ў што-н.
Вяроўка ўелася ў цела.
Пыл уеўся ў скуру.
|| незак. уяда́цца, -а́ецца.
уе́сціся², уе́мся, уясі́ся, уе́сца; уядзі́мся, уясце́ся, уяду́цца; уе́ўся, -уе́лася; уе́шся; зак. (разм.).
Прывыкнуць да якой-н. стравы, корму, пачаць добра есці і тлусцець.
Парсюк уеўся, аж уставаць не хоча.
|| незак. уяда́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.
уе́хаць, уе́ду, уе́дзеш, уе́дзе; уе́дзь; зак.
1. Едучы, трапіць, пранікнуць унутр.
У. у лес.
2. Праехаць які-н. шлях (разм.).
За дзень уехалі сто кіламетраў.
3. перан. Увайсці ў што-н. мяккае, сыпучае; асесці, угрузнуць.
Хата ўехала ў зямлю.
|| незак. уязджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. уе́зд, -у, м.; прым. уязны́, -а́я, -о́е.
Уязная брама.