Verbum

удава́, -ы́, мн. удо́вы і (зліч. 2, 3, 4) удавы́, удо́ў, ж. Жанчына, у якой памёр муж.

|| прым. удаві́ны, -ая, -ае.

Удавіная доля.

удава́цца¹ гл. удацца¹.

удава́цца² гл. удацца².

удава́ць, удаю́, удае́ш, удае́; удаём, удаяце́, удаю́ць; незак. (разм.).

1. гл. удаць.

2. (пераважна са словамі «сябе», «з сябе»). Рабіць выгляд, прыкідвацца.

У. з сябе пакрыўджанага.

удаве́ц, удаўца́, мн. удаўцы́, удаўцо́ў, м.

Мужчына, у якога памерла жонка.

удаве́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

Жыць удавой або ўдаўцом.

удаві́цца гл. давіцца.

удакладне́нне, -я, н.

1. гл. удакладніць.

2. мн. -і, -яў. Думка, падрабязнасць, дэталь, якія ўдакладняюць што-н.

Удакладненні да рэзалюцыі.

удакладні́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -і́цца; зак.

Стаць больш дакладным.

Фармулёўкі ўдакладніліся.

|| незак. удакладня́цца, -я́ецца.

удакладні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -ніце́, -ня́ць; -ла́днены; зак., што.

Зрабіць больш дакладным.

У. спісы.

|| незак. удакладня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. удакладне́нне, -я, н.