Verbum

сіно́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Вышэйшы калегіяльны орган кіравання Рускай праваслаўнай царквы ў перыяд паміж Архірэйскімі саборамі, а таксама дарадчы орган пры патрыярху.

|| прым. сіно́дскі, -ая, -ае.

сіно́дзік, -а, мн. -і, -аў, м.

У праваслаўнай царкве: кніга запісу імён памерлых для памінання іх у час набажэнства.

сіно́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне сіналогіі (кітаязнаўства); кітаіст.

сіно́нім, -а, мн. -ы, -аў, м.

Слова (або выраз), якое гучаннем і напісаннем адрозніваюцца ад іншага, але супадае або блізкае па знач. з іншым словам (выразам), напр., «смелы» і «адважны»; «апусціць галаву» і «панурыць галаву».

|| прым. сінанімі́чны, -ая, -ае.

С. рад назоўнікаў.

сіно́птык, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст па сіноптыцы.

сіно́птыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

Раздзел метэаралогіі, які займаецца вывучэннем фізічных працэсаў у атмасферы і вызначае стан надвор’я на бліжэйшы час.

|| прым. сінапты́чны, -ая, -ае.

сі́нтаксіс, -а і -у, м.

1. -у. Уласцівыя пэўнай мове спосабы спалучэння слоў у словазлучэнні і сказы, а таксама раздзел граматыкі, які вывучае сістэму моўных катэгорый, звязаных са спалучэннем слоў і будовай сказаў.

С. беларускага простага сказа.

2. -а. Падручнік, кніга, прысвечаныя вывучэнню такога раздзела граматыкі (разм.).

Купіць «Сінтаксіс беларускай мовы».

|| прым. сінтаксі́чны, -ая, -ае.

сі́нтэз, -у, м.

1. Абагульненне звестак у адзінае цэлае, здабытых у працэсе аналізу даследаваных з’яў.

2. Атрыманне складаных хімічных злучэнняў з больш простых (спец.).

С. бялкоў.

|| прым. сінтэты́чны, -ая, -ае.

сінтэзава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; зак. і незак., што.

1. Зрабіць (рабіць) сінтэз (у 1 знач.); абагульніць (абагульняць), злучыць (злучаць).

2. Атрымаць (атрымліваць) шляхам сінтэзу (у 2 знач.).

С. вадкае паліва.

сінтэ́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж., зб.

Сінтэтычныя матэрыялы, а таксама вырабы з іх.