Verbum

замуці́ць гл. муціць.

заму́чыцца гл. мучыцца.

заму́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго (што).

1. гл. мучыць.

2. Мучэннямі закатаваць, давесці да смерці.

З. у засценку.

|| незак. заму́чваць, -аю, -аеш, -ае.

замча́цца, -чу́ся, -чы́шся, -чы́цца; -чы́мся, -чыце́ся, -ча́цца; -чы́ся; зак.

Тое, што і замчаць (у 2 знач.).

замча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; зак.

1. каго-што. Хутка, імкліва завезці, даставіць куды-н.

2. Хутка ідучы, едучы, апынуцца дзе-н.

Мы туды хутка замчым на веласіпедах.

за́мша, -ы, ж.

Вырабленая мяккая і тонкая ворсавая скура з аксамітнай паверхняй.

|| прым. за́мшавы, -ая, -ае.

замшэ́лы, -ая, -ае.

Пакрыты мохам.

З. камень.

|| наз. замшэ́ласць, -і, ж.

замшэ́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -э́е; зак.

Пакрыцца мохам.

Страха замшэла.

замыка́льны гл. замкнуць.

замыка́нне гл. замкнуцца.