Verbum

дэнаміна́цыя

(лац. denominatio = перайменаванне)

змяненне намінальнай вартасці грашовых знакаў для ўпарадкавання грашовага абарачэння і спрашчэння разлікаў.

дэнансава́ць

(фр. dénoncer)

заяўляць аб спыненні дзеяння, скасаванні міжнароднага дагавору.

дэнанса́цыя

(фр. dénonciation)

заява якой-н. дзяржавы аб скасаванні міжнароднага дагавору.

дэна́рый, дына́рый

(лац. denarius)

1) старажытнарымская сярэбраная манета, роўная 10 асам​²;

2) сярэбраная манета германскіх дзяржаў у 5—8 ст., якая імітавала рымскі д.;

3) сярэбраная манета дзяржаў Зах. Еўропы ў 8—12 ст.; на тэрыторыі Беларусі абарачалася ў 11 ст.;

4) сярэбраная, потым білонная манета Вялікага княства Літоўскага ў 14—17 ст.

дэната́т

(лац. denotatus = вызначаны)

аб’ект; тое, што можна абазначыць пэўнай назвай.

дэнатурава́ць

(ад н.-лац. denaturatus = скажоны)

рабіць дэнатурацыю.

дэнатуралізава́ць

(ад дэ- + натуралізаваць)

пазбаўляць грамадзянства (падданства).

дэнатураліза́цыя

(ад дэ- + натуралізацыя)

1) страта грамадзянінам падданства той ці іншай дзяржавы;

2) аднаўленне таварна-грашовых адносін дзяржавы.

дэнатура́т

(н.-лац. denaturatus = скажоны)

спірт, прызначаны для тэхнічных мэт, змяшчае атрутныя або непрыемныя на смак рэчывы, якія робяць яго непрыгодным для піцця.

дэнатура́цыя

(фр. dénaturation)

змяненне ўласцівасцей бялку пад уздзеяннем якіх-н. рэчываў з мэтай тэхнічнага выкарыстання;

д. спірту — дабаўленне ў спірт атрутных або непрыемных на смак рэчываў, каб зрабіць яго непрыгодным для піцця.