Verbum

да́а

(кіт. dao = шлях, закон, прынцып)

паняцце старажытнакітайскай філасофіі, якое абазначала ў тэорыі пазнання заканамернасць прыроды, у этыцы — сэнс жыццёвага шляху чалавека, этычную норму, у логіцы — падставу, аснову, аргумент.

даасі́зм

(ад даа)

1) адзін з кірункаў старажытнакітайскай філасофіі, паводле якога прырода і жыццё людзей падпарадкаваны не волі неба, а закону, які існуе па-за свядомасцю чалавека;

2) адна з кітайскіх рэлігій, якая ўзнікла ў 2 ст. да н. э.

давенеі́ды

(н.-лац. davaineidae)

сямейства гельмінтаў класа цэстодаў, кішэчныя паразіты свойскіх і дзікіх курападобных птушак.

да́га

(іт. daga)

кароткая шабля для рукапашнага бою ў сярэдневяковай Зах. Еўропе, Польшчы і Вялікім княстве Літоўскім.

дагарэ́са

(іт. dogaressa)

жонка дожа.

дагераты́п

[фр. daguerréotype, ад L. Daguerre = прозвішча фр. вынаходцы фатаграфіі (1787—1851) + гр. typos = адбітак]

фатаграфічны здымак, атрыманы метадам дагератыпіі.

дагераты́пія

[фр. daguerréotypie, ад L. Daguerre = прозвішча фр. вынаходцы фатаграфіі (1787—1851) + гр. typos = адбітак]

першы тэхнічна распрацаваны спосаб фатаграфавання на металічную пласцінку, пакрытую слоем ёдзістага серабра, прапанаваны Л. Дагерам у 30-я гг. 19 ст.

дагматы́зм

(ад гр. dogma, -atos = думка, вучэнне)

некрытычнае мысленне (догмамі), сляпая вера ў нязменнасць тых або іншых палажэнняў, прызнанне іх за бясспрэчную ісціну.

дагма́тык

(гр. dogmatikos = дагматычны)

чалавек, які мысліць догмамі.

дагма́тыка

(гр. dogmatikos = дагматычны)

сістэмны выклад догматаў якой-н. рэлігіі.