Verbum

дэй

(тур. dayi)

1) ганаровае званне ў янычарскіх войсках;

2) тытул правіцеля Алжыра ў 1671—1830 гг.

дэ́йдвуд

(англ. deadwood)

насавая або кармавая падводная частка судна ў месцы спалучэння кіля з фарштэўнем або ахтэрштэўнем.

дэ́йксіс

(гр. deiksis = указанне)

спасылка на асоб, прадметы або падзеі, якія маюць тыя ці іншыя адносіны да гаворчай асобы або моманту размовы.

дэйтала́кс

(ад гр. deuteros = другі + allaksis = абмен)

карэлятыўнае змяненне органа ў працэсе эвалюцыі ў выніку прыстасавання яго да іншых органаў.

дэйтамеры́т

(ад гр. deuteros = другі + meros = частка)

задняя частка цела грэгарын.

дэйтапла́зма

(ад гр. deuteros = другі + plasma = вылепленае, аформленае)

пажыўныя рэчывы (ліпіды, бялкі і інш.), якія змяшчаюцца ў яйцаклетцы жывёл і чалавека ў выглядзе зерняў або пласцінак, што часам зліваюцца ў суцэльную жаўтковую масу.

дэйтацэрэ́брум

(ад гр. deuteros = другі + лац. cerebrum = мозг)

сярэдні ўчастак галаўнога мозгу ў членістаногіх.

дэйтро́н

(ад гр. deuteros = другі)

ядро атама дэйтэрыю, якое складаецца з аднаго пратона і аднаго нейтрона.

дэйтэраміцэ́ты

(н.-лац. deuteromycetes, ад гр. deuteros = другі + mykes, -etos = грыб)

клас вышэйшых грыбоў, для якога характэрна размнажэнне вегетатыўным спосабам і канідыямі, пашыраны па ўсім зямным шары; пераважна сапратрофы, ёсць паразіты; недасканалыя грыбы.

дэйтэратакі́я

(ад гр. deuteros = другі + tokos = роды)

прыватны выпадак партэнагенезу, пры якім нашчадкі атрымліваюцца абодвух полаў.