Verbum

дэкапіта́цыя

(ад дэ- + лац. caput, -pitis = галава)

1) адчляненне галавы ў жывёл у час фізіялагічных і біяхімічных доследаў;

2) выдаленне пункта росту сцябла ў раслін.

дэкапо́ды

(ад дэка- + -поды)

1) дзесяціногія ракападобныя (крэветка, краб, амар, лангуст);

2) атрад марскіх драпежных галаваногіх малюскаў (цэфалаподаў) з мешкападобным целам і размешчанымі на галаве дзесяццю шчупальцамі (сепія, кальмар), параўн. актаподы.

дэкарава́ць, дэкары́раваць

(фр. décorer, ад лац. decorare)

прыгожа афармляць што-н., напр. будынак, памяшканне.

дэкара́тар

(фр. décorateur, ад лац. decorare = упрыгожваць)

1) мастак, які піша дэкарацыі;

2) спецыяліст па афармленні будынкаў, паркаў і інш. (напр. садоўнік-д.).

дэкараты́уны

(фр. décoratif, ад лац. decorare = упрыгожваць)

1) эфектны, маляўнічы, прызначаны для ўпрыгожвання (напр. д-ыя расліны, д-ае афармленне);

2) перан. ненатуральны, штучны; паказны.

дэкара́цыя

(фр. décoration, ад с.-лац. decoratio)

1) мастацкае афармленне сцэны для паказу месца і абставін тэатральнага дзеяння;

2) перан. што-н. паказное, штучнае, што служыць для прыкрыцця недахопаў, непрывабнай сутнасці чаго-н.

дэкарбаксілава́ць

(ад дэ- + карбаксіл)

адшчапляць двухвокісел вугляроду ад карбаксільнай групы (гл. карбаксіл) карбонавых кіслот.

дэкарбаксіла́зы

(ад дэ- + карбаксіл)

ферменты, якія каталізуюць адшчапленне двухвокіслу вугляроду ад карбаксільнай групы (гл. карбаксіл) амінакіслот або кетакіслот.

дэкарбаксіла́цыя

(ад дэ- + карбаксіл)

хімічная рэакцыя, якая заключаецца ў адшчапленні двухвокіслу вугляроду ад карбаксільнай групы (гл. карбаксіл) карбонавых кіслот.

дэкарбаніза́цыя

(ад дэ- + карбанізацыя)

вызваленне якога-н. матэрыялу ад вугляроду, напр. д. чыгуну пры вырабе з яго жалеза і сталі.