Verbum

інструктава́ць

(лац. instruere)

даваць кіруючыя ўказанні, інструкцыі.

інстру́ктар

(лац. instructor = арганізатар)

1) службовая асоба, якая інструктуе падведамасныя ўстановы, грамадскія арганізацыі;

2) спецыяліст, які вучыць і дапамагае правільна наладзіць якую-н. справу (напр. і. фізкультуры).

інструктыу́ны

(фр. instructif, ад лац. instruere = настаўляць)

які змяшчае ў сабе кіруючыя ўказанні, інструкцыі (напр. і-ая размова).

інстру́кцыя

(лац. instructio = наказ, настаўленне)

1) кіруючыя ўказанні, падрабязныя настаўленні, як выконваць што-н.;

2) правілы карыстання машынай, прыборам, прамысловым вырабам.

інструме́нт

(лац. mstrumentun)

1) прылада для выканання якой-н. работы, а таксама сукупнасць такіх прылад (напр. слясарны і., хірургічны і.);

2) музычная прылада (напр. духавы і., струнны і.);

3) перан. сродак для дасягнення чаго-н. (напр. і. пазнання).

інструменталі́зм

(англ instrumentalism, ад с.-лац. instrumentalis = інструментальны)

суб’ектыўна-ідэалістычны філасофскі кірунак (разнавіднасць прагматызму), які лічыць свядомасць адным са сродкаў прыстасавання да асяроддзя.

інструменталі́ст

(ад інструменталізм)

1) філас. паслядоўнік інструменталізму;

2) музыкант, які іграе на якім-н. музычным інструменце.

інструмента́льны

(с.-лац. instrumentalis)

1) які мае адносіны да інструментаў, звязаны з іх вырабам (напр. і. склад, і. цэх);

2) які прызначаны для выканання на музычных інструментах або выконваецца імі (напр. і-ая п’еса, і-ая музыка).

інструмента́рый

(н.-лац. instrumentarium, ад лац. instrumentum = прылада)

сукупнасць інструментаў, якія выкарыстоўваюцца ў пэўнай галіне.

інстыга́тар

(ст.-польск. instygator, ад лац. instigator)

1) галоўны пракурор у Польшчы і Вялікім княстве Літоўскім (16—18 ст.);

2) судовы ўраднік у Трыбунале каронным (з 1578 г.) і Трыбунале Вялікага княства Літоўскага (з 1581 г.).