Verbum

дэліміта́цыя

(лац. delimitatio)

вызначэнне дзяржаўнай граніцы з дакладным апісаннем яе праходжання і фіксацыяй на карце ў адпаведнасці з дагаворам, заключаным з суседняй дзяржавай.

дэлінкве́нт

(лац. delinquens, -ntis = які робіць правіннасць)

правапарушальнік (у англа-амерыканскім праве).

дэлі́рый

(лац. delirium = вар’яцтва)

расстройства прытомнасці з галюцынацыямі пры некаторых інфекцыйных хваробах, атручэннях, запаленнях галаўнога мозга і інш.; трызненне.

дэль

(ням. Delle = паглыбленне)

пласкадонная лінейна выцягнутая лагчына без пастаяннага вадацёку; утвараецца ў выніку дзеяння талых і дажджавых вод.

дэлькрэ́дэрэ

(ням. Delkredere, ад іт. del credere = на веру)

паручальніцтва камісіянера перад камітэнтам за выкананне здзелкі, заключанай з трэцяй асобай.

дэ́льта

(гр. delta = назва чацвёртай літары грэчаскага алфавіта, якая мае форму трохвугольніка)

вусце ракі з наноснай раўнінай, разрэзанай шматлікімі рукавамі і пратокамі (назва паходзіць ад дэльты Ніла, падобнай на грэчаскую літару).

дэльтапла́н

(ад гр. delta = назва чацвёртай літары грэчаскага алфавіта, якая мае форму трохвугольніка + -план)

безматорны лятальны апарат з мяккім купалам на трохвугольным каркасе для спартыўнага планіравання.

дэльтапланеры́зм

[ад дэльта(план) + планерызм)

тэорыя і практыка кіравання дэльтапланамі.

дэ́льта-фўнкцыя

(ад гр. delta = назва чацвёртай літары грэчаскага алфавіта + функцыя)

сімвал, што прымяняецца ў матэматычнай фізіцы пры рашэнні задач, у якія ўваходзяць сканцэнтраваныя велічыні (нагрузка, зарад і інш.).

дэльфі́н

(н.-лац. delphinus, ад гр. delphis, -inos)

1) марская млекакормячая жывёла сям. дэльфінавых падатрада зубатых кітоў;

2) спосаб спартыўнага плавання, разнавіднасць батэрфляю.