Verbum

дэбашы́р

(фр. débaucheur)

той, хто ўчыняе дэбошы; буян, скандаліст.

дэбенту́ра

(ад лац. debere = быць вінаватым)

пасведчанне, выдадзенае таможняй аб вяртанні мыта.

дэ́бет

(лац. debet = ён вінаваты)

левы бок бухгалтарскага балансу; у рахунках актыву 2 змяшчае прыходную частку, а ў рахунках пасіву 2 расходную (параўн. крэдыт).

дэбі́л

(лац. debillis = кволы, слабы)

чалавек з лёгкай формай прыроджанай псіхічнай непаўнацэннасці, разумовай адсталасці.

дэбі́льнасць

(ад дэбільны)

псіхічная недаразвітасць, адносна лёгкая ступень разумовай адсталасці (алігафрэніі); параўн. ідыятыя, імбецыльнасць.

дэбі́льны

(лац. debilis = кволы, слабы)

псіхічна недаразвіты, які характарызуецца дэбільнасцю.

дэбі́т

(фр. débit = збыт, расход)

колькасць вады, нафты або газу, якая паступае з прыроднай ці штучнай крыніцы за адзінку часу.

дэбіто́р

(лац. debitor = абавязаны)

даўжнік прадпрыемства, установы, арганізацыі (параўн. крэдытор).

дэблакі́раваць

(ад дэ- + блакіраваць)

знімаць блакаду 1.

дэбо́ш

(рус. дебош, ад фр. débauche)

скандал з шумам і бойкай (учыніць д).