Verbum

інспіра́тар

(лац. inspirator = натхніцель)

той, хто інспіруе што-н., падбухторшчык.

інспіра́цыя

(лац. inspiratio)

1) падгаворванне, падбухторванне;

2) мед. удых, удыханне (параўн. экспірацыя).

інсталя́цыя

(с.-лац. installatio = вылучэнне ва ўрад)

1) комплекс тэхнічных прыстасаванняў для правядзення электрычнасці, газу, вады ў памяшканні будынка;

2) уст. вылучэнне ва ўрад;

3) від мастацтва поп-арту, мантаж у прасторы аб’ектаў з рэчавага асяроддзя ці сканструяваных мастаком.

інста́нцыя

(лац. instantia = непасрэдная блізкасць)

ступень, звяно ў супадпарадкаванні дзяржаўных, прафсаюзных, судовых і іншых органаў (напр. вышэйшая і., судовая і.).

інструктава́ць

(лац. instruere)

даваць кіруючыя ўказанні, інструкцыі.

інстру́ктар

(лац. instructor = арганізатар)

1) службовая асоба, якая інструктуе падведамасныя ўстановы, грамадскія арганізацыі;

2) спецыяліст, які вучыць і дапамагае правільна наладзіць якую-н. справу (напр. і. фізкультуры).

інструктыу́ны

(фр. instructif, ад лац. instruere = настаўляць)

які змяшчае ў сабе кіруючыя ўказанні, інструкцыі (напр. і-ая размова).

інстру́кцыя

(лац. instructio = наказ, настаўленне)

1) кіруючыя ўказанні, падрабязныя настаўленні, як выконваць што-н.;

2) правілы карыстання машынай, прыборам, прамысловым вырабам.

інструме́нт

(лац. mstrumentun)

1) прылада для выканання якой-н. работы, а таксама сукупнасць такіх прылад (напр. слясарны і., хірургічны і.);

2) музычная прылада (напр. духавы і., струнны і.);

3) перан. сродак для дасягнення чаго-н. (напр. і. пазнання).

інструменталі́зм

(англ instrumentalism, ад с.-лац. instrumentalis = інструментальны)

суб’ектыўна-ідэалістычны філасофскі кірунак (разнавіднасць прагматызму), які лічыць свядомасць адным са сродкаў прыстасавання да асяроддзя.