Verbum

дэкараты́уны

(фр. décoratif, ад лац. decorare = упрыгожваць)

1) эфектны, маляўнічы, прызначаны для ўпрыгожвання (напр. д-ыя расліны, д-ае афармленне);

2) перан. ненатуральны, штучны; паказны.

дэкара́цыя

(фр. décoration, ад с.-лац. decoratio)

1) мастацкае афармленне сцэны для паказу месца і абставін тэатральнага дзеяння;

2) перан. што-н. паказное, штучнае, што служыць для прыкрыцця недахопаў, непрывабнай сутнасці чаго-н.

дэкарбаксілава́ць

(ад дэ- + карбаксіл)

адшчапляць двухвокісел вугляроду ад карбаксільнай групы (гл. карбаксіл) карбонавых кіслот.

дэкарбаксіла́зы

(ад дэ- + карбаксіл)

ферменты, якія каталізуюць адшчапленне двухвокіслу вугляроду ад карбаксільнай групы (гл. карбаксіл) амінакіслот або кетакіслот.

дэкарбаксіла́цыя

(ад дэ- + карбаксіл)

хімічная рэакцыя, якая заключаецца ў адшчапленні двухвокіслу вугляроду ад карбаксільнай групы (гл. карбаксіл) карбонавых кіслот.

дэкарбаніза́цыя

(ад дэ- + карбанізацыя)

вызваленне якога-н. матэрыялу ад вугляроду, напр. д. чыгуну пры вырабе з яго жалеза і сталі.

дэкартыка́тар

(ад с.-лац. decorticare = абдзіраць кару)

машына для дэкартыкацыі 1.

дэкартыка́цыя

(с.-лац. decorticatio = абдзіранне кары)

1) механічны спосаб аддзялення лубяной часткі лёну, канапель і іншых прадзільных раслін ад драўніны;

2) выдаленне кары вялікіх паўшар’яў галаўнога мозгу, якое прымяняецца ў эксперыментальнай фізіялогіі.

дэкартэлва́цыя

(ад дэ- + картэлізацыя)

ліквідацыя картэля, пазбаўленне чаго-н. прымет, характару картэля.

дэкары́раваць

гл. дэкараваць.