да́ча¹, -ы, ж.
1. гл. даць.
2. Порцыя корму на адзін прыём.
Д. аўса.
Сутачная д. сена.
да́ча², -ы, мн. -ы, дач, ж.
Тое, што і лецішча.
Жыць на дачы.
|| памянш. да́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
|| прым. да́чны, -ая, -ае.
Д. ўчастак.
да́ча³, -ы, мн. -ы, дач, ж. (уст.).
Частка лясніцтва, вылучаная ў самастойную гаспадарку.
Лясныя дачы.
дачака́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.
1. каго-чаго. Праіснаваць, прабыць да з’яўлення чаканага.
Д. перамогі.
Д. цягніка.
2. чаго і без дап. Сваімі паводзінамі давесці сябе да чаго-н. непрыемнага.
З гэтымі махінацыямі ён дачакаецца непрыемнасцей.
Ты ў мяне дачакаешся!
дачарна́, прысл.
Да чарнаты, чорнага колеру.
За лета загарэў д.
дача́сны, -ая, -ае.
Які адбыўся раней тэрміну.
Дачаснае выступленне.
Дачасна (прысл.) абарвалася жыццё.
|| наз. дача́снасць, -і, ж.
дачаўлада́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Уласнік, гаспадар дачы².
|| ж. дачаўлада́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. дачаўлада́льніцкі, -ая, -ае.
дачка́, -і́, ДМ дачцэ́, мн. до́чкі і (з ліч. 2, 3, 4) дачкі́, дачо́к, ж.
1. Асоба жаночага полу ў адносінах да сваіх бацькоў.
2. Жанчына як носьбіт лепшых рыс свайго народа, грамадства, краіны (высок.).
Вера Харужая — слаўная д. беларускага народа.
|| памянш.-ласк. дачу́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (да 1 знач.) і до́чухна, -ы, мн. -ы, -аў, ж. (да 1 знач.).
|| прым. даччы́н, -а́, -о́ (да 1 знач.).
Даччына сукенка.
да́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Той, хто жыве, адпачывае летам на дачы².
Летам тут сем’ямі жывуць дачнікі.
|| ж. да́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
дачу́цца, -чу́юся, -чу́ешся, -чу́ецца; -чу́ўся, -чу́лася, -чу́ліся; зак., пра каго-што і аб кім-чым (разм.).
Даведацца з чутак, дазнацца.
Пра пажар ён дачуўся ўчора.
Аб узнагародзе старшыня дачуўся толькі сёння.
|| незак. дачува́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца (разм.).