Verbum

азнаёміцца гл. знаёміцца.

азнаёміць гл. знаёміць.

азнаменава́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -мяну́ецца; зак., чым.

Стаць знамянальным дзякуючы чаму-н.

Гэты год азнаменаваўся шэрагам важных падзей.

|| незак. азнамяно́ўвацца, -аецца.

азнаменава́ць, -мяну́ю, -мяну́еш, -мяну́е; -мяну́й; -менава́ны; зак., што і чым.

Урачыста адзначыць чым-н. (падзею, дату і пад.).

А. урачыстую дату салютам.

|| незак. азнамяно́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. азнаменава́нне, -я, н.

У а. чаго-н. (у памяць, у гонар чаго-н.).

азнача́льны, -ая, -ае.

1. Які паддаецца азначэнню.

2. У граматыцы: які з’яўляецца азначэннем².

А. займеннік.

А. сказ.

|| наз. азнача́льнасць, -і, ж.

азнача́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; незак.

1. Вызначаць характэрныя рысы чаго-н., даваць фармуліроўку чаму-н.

А. фізіку як навуку.

2. Мець значэнне, які-н. сэнс.

азна́чыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -чыцца; зак.

1. Стаць прыметным, абазначыцца.

Выразней азначыліся маршчыны на лбе.

2. перан. Вызначыцца, намеціцца.

Азначылася кола інтарэсаў.

|| незак. азнача́цца, -а́ецца.

азна́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., што.

1. Вызначыць характэрныя рысы чаго-н., даць фармуліроўку чаму-н.

А. геаграфію як навуку.

2. Паказаць кірунак, шлях каму-, чаму-н.; вылучыць на фоне чаго-н.

А. шлях да перамогі.

3. Абумовіць сабой, прадвызначыць.

Вялікая падзея азначыла прыход новага ў жыцці.

|| незак. азнача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. азначэ́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).

азначэ́нне¹, -я, н.

1. гл. азначыць.

2. Абагульненне, якое раскрывае сэнс, змест чаго-н., характарызуе асноўныя рысы чаго-н.

Даць правільнае а. слова.

азначэ́нне², -я, н.

У граматыцы: даданы член сказа, які абазначае прымету, уласцівасць, якасць або іншую адзнаку прадмета.

Дапасаванае а.

|| прым. азнача́льны, -ая, -ае.