Verbum

каранёвы гл. корань.

карані́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ні́цца; незак.

1. Пускаць карані.

2. у чым. Мець сваёй асновай, крыніцай.

Прычына караніцца ў іншым.

3. у кім-чым. Быць уласцівым каму-, чаму-н., знаходзіцца ў кім-, чым-н.

Любоў да малой радзімы караніцца ў кожным з нас.

каранні́к, -а, мн. -і́, -о́ў, м.

Сярэдні конь у тройцы, які запрагаецца ў аглоблі ў адрозненне ад прысцяжных.

У гэтай тройцы к. быў самым надзейным канём.

каранты́ш, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Пра чалавека малога росту.

каранці́н, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Часовая ізаляцыя заразных хворых і асоб, якія былі ў кантакце з такімі хворымі.

2. Санітарны пункт для агляду людзей і грузаў, якія прыбылі з заражанай мясцовасці.

|| прым. каранці́нны, -ая, -ае.

караняпло́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Расліна з тоўстым мясістым коранем, якая ідзе ў ежу або на корм скаціне.

|| прым. караняпло́дны, -ая, -ае.

карапу́з, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм., жарт.).

Пра малое дзіця.

|| памянш.-ласк. карапу́зік, -а, мн. -і, -аў, м.

кара́скацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

Падымацца, чапляючыся нагамі і рукамі за што-н.

К. на дрэва.

|| зак. ускара́скацца, -аюся, -аешся, -аецца.

кара́сь, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

Прэснаводная рыба сямейства карпавых з чырванаватымі плаўнікамі.

|| прым. карасёвы, -ая, -ае і карасі́ны, -ая, -ае.

Карасёвая юшка.

кара́т, -а, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

Мера масы каштоўных камянёў, роўная 0,2 грама.

|| прым. кара́тны, -ая, -ае.