Verbum

качава́ць, качу́ю, качу́еш, качу́е; качу́й; незак.

Весці неаседлы лад жыцця, пераязджаць з месца на месца; вандраваць.

|| наз. качава́нне, -я, н.

качавы́, -ая, -ое.

Які не мае аселасці, звязаны з частай пераменай месца жыхарства; вандроўны; проціл. аселы.

Качавыя плямёны.

качага́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Рабочы, які абслугоўвае топкі паравых катлоў.

|| прым. качага́рскі, -ая, -ае.

качага́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Памяшканне, дзе знаходзяцца топкі паравых катлоў.

|| прым. качага́рны, -ая, -ае.

кача́лка¹, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Крэсла з выгнутымі палазамі, на якіх яно качаецца.

кача́лка², -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. Драўляны валік для раскачвання цеста.

2. Прыстасаванне для разгладжвання бялізны качаннем (устар.).

кача́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Плод капусты: шчыльна звітыя ў галоўку капусныя лісты.

|| прым. кача́нны, -ая, -ае і качано́вы, -ая, -ае.

качаня́ і качанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Птушаня качкі.

ка́чар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Самец качкі.

|| прым. ка́чаравы, -ая, -ае.

качарга́, -і́, ДМ -рзе́, мн. качэ́ргі і (з ліч. 2, 3, 4) качаргі́, -чэ́ргаў, ж.

Тоўсты жалезны прут, сагнуты на канцы, для перамешвання паліва ў печы, выграбання попелу.

|| памянш. качарэ́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

|| прым. качарго́вы, -ая, -ае.