каза́, -ы́, мн. ко́зы і (з ліч. 2, 3, 4) казы́, коз, ж.
1. Невялікая парнакапытная жвачная жывёліна (свойская, дзікая) сямейства пустарогіх; самка казла.
Даіць казу.
2. Двухметровая драўляная мерка ў форме разнятага цыркуля для абмервання зямельных участкаў (разм.).
3. Заплечныя насілкі для пераносу цэглы на будоўлі (уст.).
4. Беларускі калядны абрад.
|| памянш. ко́зачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).
|| прым. казі́ны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Казінае малако.
казадо́й, -я, мн. -і, -яў, м.
Тое, што і ляляк.
каза́к¹, -а́, мн. казакі́, -о́ў і каза́кі, -аў, м.
1. У 15—17 стст. ва Украіне і ў Расіі: член ваенна-земляробчай абшчыны пасяленцаў на ўскраінах дзяржавы, якія ўдзельнічалі ў абароне дзяржаўных граніц.
Данскія казакі.
2. Селянін, патомак гэтых пасяленцаў (на Доне, на Кубані і ў некаторых іншых мясцовасцях), а таксама радавы вайсковай часці з гэтых сялян.
Дывізіі кубанскіх і данскіх казакаў.
◊
Вольны казак — пра свабоднага чалавека, які ні ад каго не залежыць.
|| памянш.-ласк. казачо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м. (да 2 знач.).
|| прым. каза́цкі, -ая, -ае і каза́чы, -ая, -ае.
Казацкі конь.
Казачая дружына.
казакі́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.).
Мужчынскае верхняе адзенне на апліках, са зборкамі ззаду.
каза́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Кацёл з круглым дном і шырокім верхам.
|| памянш. казано́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.
|| прым. каза́нны, -ая, -ае.
каза́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
1. гл. казаць.
2. Прамова рэлігійна-павучальнага характару; пропаведзь.
ка́зань, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж.
Тое, што і казанне (у 2 знач.).
каза́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.
Вадаплаўная дзікая паўночная птушка сямейства качыных.
Чорная к.
Канадская к.
каза́рма, -ы, мн. -ы, -за́рм і -аў, ж.
1. Спецыяльнае памяшканне для размяшчэння вайсковых часцей.
2. перан. Пра вялікі непрыгожы змрочны будынак.
|| прым. каза́рменны, -ая, -ае.
Казарменная дысцыпліна.
○
Казарменнае становішча — пастаяннае знаходжанне ў вайсковай часці або на прадпрыемстве людзей, пераведзеных на ваеннае становішча.