Verbum

выбухны́, -а́я, -о́е.

1. Які служыць для ўтварэння выбуху (у 1 знач.).

Выбухная камера.

2. Такі, вымаўленне якога суправаджаецца выбухам (пра гукі мовы).

Выбухныя зычныя.

выбухо́вы, -ая, -ае.

Які мае дачыненне да выбуху (у 1 знач.), з’яўляецца вынікам выбуху або здольны ўтварыць выбух ці здольны ўзрывацца.

Выбуховая хваля.

Выбуховыя рэчывы.

вы́быць, -буду, -будзеш, -будзе; вы́будзь; зак. (афіц.).

Перастаць знаходзіцца або лічыцца дзе-н.

В. з горада.

В. у камандзіроўку.

В. са строю.

|| незак. выбыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. выбыццё, -я́, н.

выбяга́ць гл. выбегчы.