Verbum

даўне́й, прысл.

У старыя часы, у далёкім мінулым.

Д. людзі хадзілі ў саматканым адзенні.

даўне́йшы, -ая, -ае.

1.

Выш. ст. да прыметніка даўні.

2. Які адбыўся задоўга да цяперашняга часу; старадаўні.

Даўнейшыя звычаі адышлі ў нябыт.

3. у знач. наз. даўне́йшае, -ага, н. Мінулае, час, які папярэднічаў сучаснаму.

Д. не вернецца ніколі.

да́ўні, -яя, -яе.

1. Які быў, адбыўся даўно.

Прыгадаўся д. выпадак.

2. Які існуе здаўна.

Даўняе знаёмства.

Справа даўняя — ужо не мае значэння.

даўніна́, -ы́, ж. (разм.).

Былыя, даўнія часы; старадаўнасць.

Пачаў успамінаць даўніну.

Гэта памяць даўніны глыбокай.

даўно́, прысл.

1. Многа часу таму назад, раней.

Д. гэта было.

2. На працягу доўгага часу.

Ён д. тут жыве.

◊

Даўно б так! — ужыв. пры адабрэнні чыйго-н. учынку.

З давён-даўна — з даўніх часоў.

|| ласк. даўне́нька (разм.).

даўноміну́лы, -ая, -ае.

Які існаваў, адбыўся ў далёкім мінулым.

Даўномінулыя падзеі.

○

Даўномінулы час — у граматыцы: асобая форма дзеяслова прошлага часу ў некаторых мовах, што абазначае дзеянне, якое папярэднічала другому дзеянню мінулага часу.

дафеада́льны, -ая, -ае.

Які адносіцца да эпохі, што папярэднічала феадалізму.

Д. перыяд гісторыі.

дах, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Верхняя частка будынка, якая засцерагае яго ад дажджу, снегу.

Чарапічны д.

2. Пра дом, жыллё, прытулак.

◊

Пад адным дахам (разм.) — у адным доме з кім-н.

|| прым. да́хавы, -ая, -ае.

Дахавае жалеза.

даха́, ДМ дасе́, мн. до́хі і (з ліч. 2, 3, 4) дахі́, дох, ж.

Шуба з футравым верхам і футравай падкладкай.

Мядзведжая д.

даха́ты, прысл.

Дадому, да сваёй сям’і; у родныя мясціны.

Ісці д.

На канікулы ехаць д.