Verbum

кара́вець, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ее; незак.

Тое, што і каравіцца.

кара́віцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -віцца; незак.

Станавіцца каравым ад бруду (у 1 знач.); каравець.

караво́кі, -ая, -ае.

3 карымі вачамі.

караву́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Вайсковая ўзброеная варта.

Выклікаць к.

2. Абавязкі па ахове чаго-н.

Несці к.

Узяць каго-н. пад к.

3. у знач. выкл. Заклік на дапамогу пры небяспецы (разм.).

К!

Ратуйце!

◊

Узяць на каравул — аддаць пашану асобым ружэйным прыёмам.

|| прым. караву́льны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

К. начальнік.

Змяніць каравульных (наз.).

кара́вы, -ая, -ае.

1. Каляны ад засохлай гразі.

Каравая ануча.

2. Нягладкі, скрыўлены, шарахаваты, загрубелы.

Каравыя рукі.

3. перан. Няскладны, няўмелы, груба выкананы.

Каравыя выразы.

|| наз. кара́васць, -і, ж.

каравя́к, -у́, м. (разм.).

Каровін гной (у 2 знач.).

Каравяком з глінаю абмазваюць яблыні.

карага́ч, -а́ і (пра драўніну і зб.) -у́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Паўднёвае дрэва ці куст сямейства вязавых; бераст.

|| прым. карага́чавы, -ая, -ае.

караго́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Калектыўны танец у славянскіх народаў, удзельнікі якога з песнямі ходзяць па крузе (звычайна ўзяўшыся за рукі), а таксама ўдзельнікі такога танца.

Вадзіць к.

Кружыцца ў карагодзе.

2. Круг, утвораны людзьмі, якія ўзяліся за рукі падчас гульні, танца і пад.

Дзеці сталі ў к. вакол ёлкі.

|| прым. караго́дны, -ая, -ае.

карае́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Дробны жук-шкоднік, які грызе драўніну і кару дрэў.

каразі́йны гл. карозія.