Verbum

таро́сы, -аў, адз. таро́с, -а, м.

Нагрувашчанне льдзін, якое ўтвараецца пры сцісканні льдоў у паўночных морах і рэках.

|| прым. таро́савы, -ая, -ае.

Таросавыя заторы.

таро́чыць, -чу, -чыш, -чыць; незак., каго-што.

Прывязваць тарокамі да сядла.

тарпа́, -ы́, мн. то́рпы і (з ліч. 2, 3, 4) тарпы́, то́рпаў, ж. і торп, -а, мн. тарпы́, тарпо́ў, м.

Вялікая сцірта снапоў, саломы або сена, складзеная асобым спосабам для захоўвання пад адкрытым небам.

тарпава́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто ўкладвае торпы.

|| ж. тарпава́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

тарпава́ць, -пу́ю, -пу́еш, -пу́е; -пу́й; -пава́ны; незак., што.

Складаць у торпы.

Т. жыта.

|| наз. тарпава́нне, -я, н.

тарпакла́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Укладчык снапоў, саломы ці сена ў торпы; тарпавальшчык.

тарпа́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Дзікі маларослы конь бурай масці, які вадзіўся ў стэпах Усходняй Еўропы і Азіі.

тарпаты́на, -ы, ж. (разм.).

Тое, што і тэрпенцін.

|| прым. тарпаты́навы, -ая, -ае.

тарпе́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -пе́д, ж.

Падводны снарад, які можа самастойна рухацца і наводзіцца на караблі для іх знішчэння.

|| прым. тарпе́дны, -ая, -ае.

Т. катар.

Тарпедная атака.

тарпедава́ць, -ду́ю, -ду́еш, -ду́е; -ду́й; -дава́ны; зак. і незак., што.

1. Атакаваць, паразіць (паражаць) тарпедаю.

Т. варожыя караблі.

2. перан. Падарваць (падрываць), парушыць (парушаць) знутры.

Т. перагаворы.

|| наз. тарпедава́нне, -я, н.