Verbum

тана́ж, -у́, м. (спец.).

1. Водазмяшчэнне судна ў тонах.

2. Грузападымальнасць транспартных сродкаў у тонах.

Т. вагона.

тана́льнасць, -і, ж. (спец.).

1. Вышыня гукаў ладу, якая вызначаецца становішчам галоўнага тону (першай ступені гамы).

2. Асноўны колер, каларыт, спалучэнне тонаў у карціне.

3. перан. Асноўная эмацыянальная настроенасць у мастацкім творы.

Лірычная т. паэмы.

танбу́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Струнны шчыпковы музычны інструмент грушападобнай формы ў народаў Азіі.

та́нга, нескл., н.

Парны танец з энергічным выразным рытмам, які складаецца з шэрага адвольных па, а таксама музыка да гэтага танца.

Аргенцінскае т.

та́нгенс, -а, мн. -ы, -аў, м.

Трыганаметрычная функцыя, роўная адносінам сінуса дадзенага вугла да косінуса дадзенага вугла.

тангенсо́іда, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -со́ід, ж. (спец.).

Крывая лінія, якая графічна паказвае змяненне тангенса ў залежнасці ад змянення вугла.

тандэ́м, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Машына, механізм, у якім аднародныя прыстасаванні размешчаны паслядоўна на адной восі, адной лініі.

Веласіпед-т.

тандэ́т, -у, М -дэ́це, м. (разм.).

Танная, недабраякасна зробленая рэч.

|| прым. тандэ́тны, -ая, -ае.

Тандэтная работа.

тане́ма, -ы, мн. -ы, -не́м, ж. (спец.).

Націск як сэнсаадрознівальная адзінка.

та́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

1. Від мастацтва, у якім стварэнне мастацкіх вобразаў дасягаецца сродкамі пластычных і рытмічных рухаў цела чалавека.

Тэорыя танца.

2. Сукупнасць такіх рухаў пэўнага тэмпу і формы, якія выконваюцца ў такт музыкі, а таксама музычны твор у рытме і стылі такіх рухаў.

Беларускі народны т.

3. толькі мн. Гулянка з музыкай, на якой людзі танцуюць; вечарынка.

Кожную суботу ў клубе былі танцы.

◊

Ні да танца, ні да ружанца (разм., неадабр.) — пра няўмелага, ні на што не здатнага чалавека.

|| прым. танцава́льны, -ая, -ае.