Verbum

склёпачны гл. скляпаць.

склёпванне гл. скляпаць.

склёпваць гл. скляпаць.

склёпка, -і, ДМ -пцы, ж.

1. гл. скляпаць.

2. Месца, дзе скляпана што-н.

склёўваць гл. скляваць.

склі́каць, склі́чу, склі́чаш, склі́ча; склі́ч; склі́каны; зак.

1. каго (што). Паклікаўшы, запрасіўшы, сабраць у адным месцы (многіх).

С. сяброў у госці.

2. каго-што. Сабраць удзельнікаў (сходу, нарады, калегіяльнага органа і пад.) для работы.

С. сесію.

|| незак. скліка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. скліка́нне, -я, н.

скло́ка, -і, ДМ скло́цы, мн. -і, -ло́к, ж.

Сварка, непрыязныя адносіны на глебе дробных інтрыг, барацьбы асабістых інтарэсаў.

Развесці склоку.

склон, -у, мн. -ы, -аў, м.

У граматыцы: словазменная катэгорыя іменных часцін мовы, якая выражаецца флексіямі.

Родны с.

Клічны с.

|| прым. скло́навы, -ая, -ае.

Склонавыя канчаткі.

скло́чнік, -а, мн. -і, -аў, м. (неадабр.).

Чалавек, які займаецца склокамі.

|| ж. скло́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. скло́чніцкі, -ая, -ае.

скло́чнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (неадабр.).

Учыняць склокі.

|| наз. скло́чніцтва, -а, н.