Verbum

скра́баць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Скрабучы, драпаючы чым-н., рабіць шум.

У запечку скрабае мыш.

|| наз. скра́банне, -я, н.

скрабе́нне гл. скрэбці.

скрабло́, -а́, мн. скрэ́блы і (з ліч. 2, 3, 4) скраблы́, скрэ́блаў, н.

Тое, што і скрэбла.

скрабні́ца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

Металічная шчотка для чысткі коней.

скрабо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.

1. Вострая лапатка для саскрэбвання чаго-н.

2. Вялікі шуфель з вострым краем для чэрпання грунту або якога-н. сыпкага матэрыялу.

С. аўтапагрузчыка.

|| прым. скрабко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).

С. транспарцёр.

скрабяну́ць гл. скрэбці.

скра́двацца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -аецца; незак.

Рабіцца менш выразным, непрыкметным.

Пры цьмяным святле скрадваюцца недахопы рамонту.

скра́дваць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; незак., што.

Рабіць менш выразным, непрыкметным.

Касцюм скрадвае недахопы фігуры.

скразны́, -а́я, -о́е.

1. Які праходзіць наскрозь.

Скразная рана.

2. Які перамяшчаецца прама ад аднаго пункта да другога, без перасадак і перагрузак.

С. цягнік.

3. Які распаўсюджваецца на ўсе моманты вытворчай дзейнасці, на ўвесь прадмет.

Скразная загартоўка дэталей.

4. Рэдкі, ажурны; праз які праходзіць святло.

Скразныя фіранкі.

5. Пра вецер, што дзьме праз адтуліны, якія знаходзяцца насупраць адна адной.

С. вецер.

скразня́к, -у́, мн. -і́, -о́ў, м.

Вельмі моцная цяга паветра праз скразныя адтуліны, праёмы і пад.

С. шкодны для здароўя.

|| прым. скразняко́вы, -ая, -ае.