Verbum

вы́пакутаваць, -тую, -туеш, -туе; -туй; -таваны; зак.

1. Перанесці многа пакут.

Колькі прыйшлося в.

2. што. Дамагчыся пакутамі.

В. сваё шчасце.

вы́паласкаць гл. паласкаць.

вы́палаць гл. палоць.

выпа́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

Тое, што і выгар.

вы́паліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ліцца; безас., зак.

Кончыць паліцца.

Выпалілася ў печы.

|| незак. выпа́львацца, -аецца.

вы́паліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., што.

1. Спаліць да канца, цалкам.

Пажар выпаліў увесь лес.

Сонца выпаліла пасевы.

2. Ачысціць апальваннем.

В. бляху.

3. Зрабіць знак, рысунак на чым-н. распаленым прадметам.

В. узор.

В. кляймо.

4. што і ў чым. Кончыць паліць, прапаліць.

В. у печы.

5. Вырабіць абпальваннем.

В. цэглу.

6. Сказаць адным дыхам (разм.).

В. навіну.

|| незак. выпа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. выпа́льванне, -я, н. (да 1—5 знач.).

вы́пампаваць, -пую, -пуеш, -пуе; -пуй; -паваны; зак., што.

Пампуючы, выдаліць.

В. ваду.

|| незак. выпампо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

вы́паражніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак., што.

Зрабіць парожнім, апаражніць.

В. пасудзіну.

|| незак. выпаражня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

выпара́льнасць, -і, ж.

Здольнасць да выпарэння.

В. эфіру.

вы́паратак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м. (спец.).

Шкурка неданошанай жывёліны, вынятай з жывата самкі.

Авечы в.

|| прым. вы́параткавы, -ая, -ае.