Verbum

выніка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. З’яўляцца, паўставаць.

Слупы вынікалі з-за ўзгоркаў і зноў знікалі.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). З’яўляцца лагічным вынікам, узнікаць з чаго-н.

Як вынікае са сказанага.

|| зак. вы́нікнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

выніко́вы, -ая, -ае.

1. З падагульненымі вынікамі, паказчыкамі.

В. рахунак.

2. Які даў або дае добрыя вынікі; рэзультатыўны.

Выніковая сустрэча.

вы́нішчыць, -шчу, -шчыш, -шчыць; -шчаны; зак., каго-што.

Поўнасцю знішчыць.

В. ваўкоў.

|| незак. вынішча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. вынішчэ́нне, -я, н.

выно́сіцца гл. вынесціся.

выно́сіць гл. вынесці.

выно́слівы, -ая, -ае.

Фізічна моцны, трывалы, здольны многа вынесці (у 5 знач.).

В. конь.

В. спартсмен.

|| наз. выно́слівасць, -і, ж.

выно́шваць гл. вынасіць.

вы́нырнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак.

1. Нырнуўшы, усплысці, паказацца з вады.

2. перан. Раптоўна з’явіцца.

Месяц вынырнуў з туману.

|| незак. выныра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і выны́рваць, -аю, -аеш, -ае.

вы́няньчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго (што).

Рупліва даглядаючы, выгадаваць.

В. дзіця.

|| незак. выня́ньчваць, -аю, -аеш, -ае.

вынясе́нне гл. вынесці.