Verbum

агу́, выкл.

1. Узаемнае акліканне з мэтай знайсці або не згубіць адзін аднаго. —

Агу! — чуваць у лесе.

2. Зварот да малога дзіцяці, каб забавіць яго. —

Агу-агу, маленькі хлопчык!

агу́зак, -зка, мн. -зкі, -зкаў, м. (спец.).

1. Сцягновая частка мясной тушы; азадак.

2. Скура з задняй часткі жывёліны.

3. Тое, што і камель.

|| прым. агу́зачны, -ая, -ае.

агу́лам, прысл. (разм.).

1. Усе разам, гуртам.

А. малаціць збожжа.

2. Усё адразу, цалкам (купіць, прадаць і пад.).

Прадаць фрукты а.

3. Неканкрэтна, не звяртаючы ўвагі на паасобныя факты.

Разабрацца ў справе не а., а канкрэтна.

агульна...

Першая састаўная частка складаных прыметнікаў у знач.:

1) агульны для чаго-н. (што выражана другой часткай), напр.: агульнасаюзны, агульнанародны;

2) уласцівы ўсім; датычыцца ўсіх, усяго, самага істотнага, напр.: агульнавядомы, агульнатэарэтычны.

агульнаадукацы́йны, -ая, -ае.

Які дае не спецыяльную, а агульную адукацыю; звязаны з агульнай адукацыяй.

Агульнаадукацыйная школа.

агульнавайско́вы, -ая, -ае.

Агульны для ўсіх родаў войск, які ахоплівае ўсе роды войск.

Агульнавайсковая падрыхтоўка.

агульнавядо́мы, -ая, -ае.

Вядомы ўсім.

Агульнавядомая ісціна.

|| наз. агульнавядо́масць, -і, ж.

агульнадасту́пны, -ая, -ае.

1. Даступны для ўсіх па цане, па магчымасці карыстацца.

Агульнадаступныя цэны.

2. Зразумелы, просты паводле выкладу.

Агульнадаступная лекцыя.

|| наз. агульнадасту́пнасць, -і, ж.

агульнадзяржа́ўны, -ая, -ае.

Агульны, адзіны для ўсёй дзяржавы, які датычыць усёй дзяржавы.

А. бюджэт.

агульнажыццёвы, -ая, -ае.

Уласцівы штодзённаму жыццю.

Агульнажыццёвыя інтарэсы.