Verbum

насме́шлівы, -ая, -ае.

1. Які любіць насміхацца.

Н. чалавек.

2. Які заключае ў сабе насмешку.

Н. тон.

|| наз. насме́шлівасць, -і, ж.

насме́шнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які любіць насміхацца з каго-, чаго-н.

|| ж. насме́шніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

насміха́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак., з каго-чаго і без дап.

Здзекліва смяяцца з каго-, чаго-н.

|| наз. насміха́нне, -я, н.

насмуро́дзіць гл. смуродзіць.

насмы́каць гл. смыкаць.

насмяшы́ць гл. смяшыць.

насмяя́цца, -мяю́ся, -мяе́шся, -мяе́цца; -мяёмся, -меяце́ся, -мяю́цца; -ме́йся; зак.

1. Уволю пасмяяцца (разм.).

Н. ў час спектакля.

2. з каго-чаго, над кім-чым і без дап. Аднесціся да каго-, чаго-н. з насмешкай; абразіць.

Н. над пачуццямі.

насо́ваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., чаго.

Засоўваючы ўнутр чаго-н., напоўніць чым-н.

Н. розных рэчаў у чамадан.

насо́к, -ска́, мн. -скі́, -ско́ў, м.

1. гл. нос.

2. Пярэдняя частка абутку, панчох і пад.

Н. бота.

3. Пярэдняя частка якога-н. прадмета (звычайна вузкая).

Н. касы.

насо́льваць гл. насаліць.