Verbum

дыс-, дыз-

(лац. dis-, гр. dys- = раз-, не-)

прыстаўка, якая абазначае парушэнне, разлад, страту чаго-н.; адпавядае па значэнні прыстаўкам раз-, не-.

дысаго́нія

(ад гр. dissos = падвойны + goneia = зараджэнне)

здольнасць некаторых грэбнявікоў размнажацца палавым спосабам у лічынкавай стадыі, а затым у дарослым стане.

дысалю́цыя

(лац. dossolutio = раскладанне)

раскладанне, растварэнне цвёрдых цел.

дысана́нс

(фр. dissonance, ад лац. dissonans = які па-рознаму гучыць)

1) муз. адначасовае спалучэнне тонаў рэзкага, няўзгодненага гучання (проціл. кансананс 1);

2) перан. адсутнасць у чым-н. гармоніі, разлад, няўзгодненасць.

дысацыя́цыя

(лац. dissociatio = раз’яднанне)

1) распад малекул на састаўныя часткі (атамы, радыкалы, іоны);

2) парушэнне звязнасці псіхічных працэсаў (проціл. асацыяцыя 3).

дысбактэрыёз

(ад дыс- + бактэрыі)

якасная змена бактэрыяльнай мікрафлоры арганізма, галоўным чынам кішэчніка.

дысбала́нс

(ад дыс- + баланс)

неўраўнаважанасць вярчальных дэталей машыны адносна восі.

дысгармо́нія

(ад дыс- + гармонія)

1) адсутнасць або парушэнне музычнай гармоніі, немілагучнасць;

2) перан. разлад, разыходжанне чаго-н. з чым-н.

дысгеніталі́зм

(ад дыс- + лац. qemtalis = дзетародны, палавы)

агульная назва парушэнняў развіцця палавых органаў, пры якіх яны маюць празмерна вялікія ці малыя памеры.

дысгідро́з

(ад дыс- + гр. hidros = пот)

утварэнне дробных пухіркоў на далонях і падэшвах, часцей летам.