дысана́нс
(фр. dissonance, ад лац. dissonans = які па-рознаму гучыць)
1) муз. адначасовае спалучэнне тонаў рэзкага, няўзгодненага гучання (проціл. кансананс 1);
2) перан. адсутнасць у чым-н. гармоніі, разлад, няўзгодненасць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)