Verbum

інстыля́цыя

(лац. instillatio)

мед. укапванне лякарстваў.

інсты́нкт

(лац. instincus = пабуджэнне)

1) прыроджаная здольнасць жывёльных арганізмаў рабіць бессвядомыя мэтанакіраваныя дзеянні ў адказ на знешнія або ўнутраныя раздражненні (напр. і. самазахавання);

2) перан. неўсвядомленая цяга, пачуццё (напр. мацярынскі і.);

3) перан. унутранае чуццё, прадчуванне чаго-н. (напр. і. страху).

інстынктыві́зм

(ад інстынкт)

кірунак у сацыялогіі, які імкнецца растлумачыць сацыяльныя з’явы і працэсы з дапамогай звяртання да біялагічнай прыроды чалавека.

інстынкты́ўны

(да інстынкт)

абумоўлены інстынктам, адвольны.

інстыту́т

(фр. institut, ад лац. institutum = установа, устанаўленне)

1) навучальная ўстанова, якая дае вышэйшую адукацыю ў пэўнай галіне;

2) сярэдняя навучальная ўстанова закрытага тыпу для жанчын дваранскага паходжання ў дарэвалюцыйнай Расіі;

3) навукова-даследчая ўстанова;

4) сукупнасць норм, якія рэгулююць грамадскія адносіны (напр. і. права).

інстыту́цыі

(лац. institutio = настаўленне)

1) элементарныя падручнікі старажытнарымскага права, складзеныя ў 6 ст. у Візантыі пры імператары Юстыніяне; як і дыгесты, мелі сілу закона;

2) установы, арганізацыі.

інстытуцыяналі́зм

(ад інстытуцыі)

кірунак у правазнаўстве ЗША 20 ст., які лічыць інстытуцыі (сям’ю, партыю, дзяржаву і інш.) асновай разгляду праблем грамадства, дзяржавы і права.

інсулі́н

(н.-лац. insulinum, ад лац. insula = востраў)

гармон падстраўнікавай залозы, які рэгулюе вугляводны абмен у арганізме.

інсулінатэрапі́я

(ад інсулін + тэрапія)

метад лячэння цукровага дыябету, а таксама некаторых псіхічных хвароб прэпаратамі інсуліну.

інсу́льт

(лац. insultus = прыступ, скачок)

апаплексія галаўнога мозга, якая суправаджаецца раптоўнай стратай прытомнасці і паралічамі.