Verbum

дыягно́стыка

(гр. diagnostikos = здольны распазнаваць)

1) раздзел медыцыны, які вывучае метады і прынцыпы пастаноўкі дыягназу 1;

2) працэс пастаноўкі дыягназу;

3) выяўленне і вывучэнне прымет, якія характарызуюць стан машын, прыбораў, тэхнічных сістэм, каб прадухіліць парушэнні нармальнага рэжыму іх работы.

дыягра́ма

(гр. diagramma = малюнак, фігура)

графічны малюнак, які наглядна паказвае суадносіны якіх-н. велічынь (напр. д. росту будаўніцтва).

дыя́да

(ад гр. dyo = два)

мат. разнавіднасць тэнзара.

дыядо́хі

(гр. diadochos = пераемнік)

палкаводцы Аляксандра Македонскага, якія пасля яго смерці падзялілі паміж сабой створаную ім імперыю.

дыядэ́ма

(гр. diadema)

1) галаўная павязка, упрыгожаная каштоўнымі камянямі, як адзнака дзяржаўнай або духоўнай улады ў старажытнасці і ў сярэднія вякі;

2) жаночае галаўное ўпрыгожанне ў выглядзе невялікай адкрытай кароны.

дыязагра́фія

[ад гр. di(s) = двойчы + азо(т) + -графія]

сукупнасць метадаў праяўлення адбіткаў пры дапамозе прадуктаў узаемадзеяння амінаў з азоцістай кіслатой, якія распадаюцца пад уплывам святла.

дыязаты́пія

[ад гр. di(s) = двойчы + азо(т) + -тыпія]

спосаб тэхнічнага фотакапіравання з пазітыва на спецыяльнай паперы, пакрытай святлоадчувальным слоем на аснове злучэнняў амінаў з азоцістай кіслатой; выкарыстоўваецца для размножвання тэхнічнай дакументацыі.

дыя́кан

(гр. diakonos)

ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы.

дыяка́нтас

(н.-лац. diacanthos)

аднаклетачная зялёная водарасць сям. хларакокавых, якая трапляецца ў прэсных вадаёмах.

дыякінёз

(ад дыя- + -кінез)

біял. завяршальная стадыя першай фазы падзелу ядра.