Verbum

інкасі́раваць

(ням. inkassieren, ад іт. incassare = літар. класці ў скрыню)

атрымліваць грошы па плацежнаму дакументу і залічаць іх на банкаўскі рахунак.

інквізі́тар

(лац. inquisitor = следчы)

1) член інквізіцыйнага суда;

2) перан. жорсткі чалавек, мучыцель.

інквізі́цыя

(лац. inquisitio = вышук, расследаванне)

1) следчая і судовая арганізацыя, створаная ў 13 ст. каталіцкай царквой для барацьбы са сваімі праціўнікамі, якая дзейнічала шляхам тайнага шпіянажу і жорсткіх катаванняў; існавала да пач. 19 ст.;

2) перан. жорсткасць, пакута.

інквіліні́зм

(ад лац. inquilmus = арандатар, жылец)

адна з форм міжвідавых узаемаадносін, разнавіднасць сінайкіі, калі жывёла-інквілін, пранікаючы ў жыллё іншага віду, звычайна знішчае гаспадара.

інклінаме́трыя

(ад лац. inclinare = нахіляць + -метрыя)

вызначэнне вугла нахілу і азімута скрыўлення свідравіны, каб кантраляваць яе тэхнічны стан і атрымліваць неабходныя геалагічныя звесткі.

інкліна́тар

(ад лац. inclinare = нахіляць)

; прыбор для вымярэння магнітнага схілення.

інкліно́метр

(ад лац. inclinare = нахіляць + -метр)

прыбор для вымярэння скрыўлення буравой свідравіны.

інклюзі́ў

(фр. inclusif = які ўключае ў сябе)

лінгв. займеннікавыя або дзеяслоўныя формы, якія ўказваюць на тое, што адрасат маўлення ўваходзіць у лік удзельнікаў дзеяння.

інко́гніта

(іт. incognito, ад лац. incognitus = непазнаны, невядомы)

1) таемна, скрытна, хаваючы сваё імя (з’явіцца і.);

2) прабыванне пад выдуманым імем (захоўваць сваё і.);

3) асоба, якая ўтойвае сваё сапраўднае імя (сустрэцца з і).

інкрасбры́дынг

(англ. incrossbreeding)

скрыжоўванне дзвюх добра спалучальных інбрэдных ліній розных парод жывёл для атрымання высокапрадукцыйнага патомства.