Verbum

інтэрмітэ́нцыя

(лац. intermittentio = церарыванне)

перыядычная змена дэбіту крыніц, абумоўленая рытмічнай зменай газавага ціску, што найбольш яскрава праяўляецца ў гейзерах.

інтэ́рн

(лац. intemus = унутраны)

асоба, якая праходзіць інтэрнатуру.

інтэрналі́зм

(ад лац. internus = унутраны)

метадалагічны кірунак у гісторыі і філасофіі, які прызнае рухаючай сілай развіцця навукі ўнутраныя, інтэлектуальныя фактары.

інтэрна́т

(ад лац. internus = унутраны)

1) памяшканне для сумеснага пражывання людзей, якія вучацца ў адной навучальнай установе або працуюць на адным прадпрыемстве;

школа-і. — школа, у якой дзеці вучацца і жывуць;

2) установа сістэмы сацыяльнага забеспячэння для інвалідаў і састарэлых.

інтэрнату́ра

(ад лац. internus = унутраны)

адна з форм стажыроўкі ўрачоў-выпускнікоў з мэтай удасканалення ведаў, паглыблення спецыялізацыі.

Інтэрнацыяна́л

(фр. d’Internationale, ад лац. inter = паміж + natio, -onis = народ)

1) міжнароднае аб’яднанне (напр. Першы І. — першая міжнародная арганізацыя рабочых);

2) міжнародны гімн камуністычных партый.

інтэрнацыяналіза́цыя

(ад інтэр- + нацыяналізацыя)

прызнанне чаго-н. міжнародным, аднолькава даступным для выкарыстання ўсімі дзяржавамі (напр. і. праліва).

інтэрнацыяналі́зм

(фр. internationalisme, ад лац. inter = паміж + natio, -onis = народ)

светапогляд, які сцвярджае роўнасць і раўнапраўе ўсіх народаў.

інтэрнацыяналі́ст

(ад інтэрнацыяналізм)

прыхільнік інтэрнацыянал ізму.

інтэрнацыяна́льны

(п.-лац. internationalis = міжнародны)

1) міжнародны (і-ыя сувязі);

2) заснаваны на прынцыпах інтэрнацыяналізму.