раб, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. У рабаўладальніцкім грамадстве: чалавек, які з’яўляўся поўнай уласнасцю гаспадара-рабаўладальніка і быў пазбаўлены правоў і сродкаў вытворчасці.
Гандаль рабамі.
Цяжкая праца рабоў.
Паўстанне рабоў.
2. Пра бяспраўнага, паднявольнага чалавека, які знаходзіцца ў поўнай эканамічнай, палітычнай і пад. залежнасці ад каго-н.
3. перан., чаго. Чалавек, які поўнасцю падпарадкаваў чаму-н. сваю волю, свае ўчынкі.
Р. моды.
Р. сваіх прывычак.
|| ж. рабы́ня, -і, мн. -і, -бы́нь іраба́, -ы́ (толькі адз.).
|| прым. ра́бскі, -ая, -ае.
Рабская псіхалогія.
рабава́ць, -бу́ю, -бу́еш, -бу́е; -бу́й; -бава́ны; незак., каго-што.
1. Забіраць сілай, разбоем што-н. у каго-н.; грабіць.
Р. людзей.
2. перан. Разараць паборамі, падаткамі; абіраць (разм.).
|| зак. абрабава́ць, -бу́ю, -бу́еш, -бу́е; -бу́й; -бава́ны; наз. абрабава́нне, -я, н.
|| наз. рабава́нне, -я, н.
рабале́пны, -ая, -ае.
Ліслівы, рабскі, угодлівы.
Рабалепнае пакланенне.
|| наз. рабале́пнасць, -і, ж.
рабале́пстваваць, -твую, -твуеш, -твуе; -твуй; незак.
Весці сябе рабалепна, быць рабалепным.
|| наз. рабале́пства, -а, н.
рабаўлада́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Той, хто валодае рабамі (у 1 знач.).
|| ж. рабаўлада́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. рабаўлада́льніцкі, -ая, -ае.
Рабаўладальніцкія плантацыі.
рабаўлада́нне, -я, н.
Валоданне рабамі (у 1 знач.).
Эпоха рабаўладання.
рабаўла́снік, -а, мн. -і, -аў, м.
Тое, што і рабаўладальнік.
|| ж. рабаўла́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. рабаўла́сніцкі, -ая, -ае.
рабаўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
Той, хто рабуе каго-, што-н.; грабежнік.
|| ж. рабаўні́ца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. рабаўні́цкі, -ая, -ае.