Verbum

ра́га, -і, ДМ ра́зе, мн. -і, ра́г, ж.

Струменьчык, след чаго-н. вадкага на якой-н. паверхні.

Рагі поту на твары.

Рагі на вокнах.

рагаве́нь, рагаўня́, мн. рагаўні́; рагаўнёў, м. (уст.).

Табакерка, зробленая з рога.

рагаві́к¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Палічка трохвугольнай формы ў куце хаты.

|| памянш. рагавічо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

рагаві́к², -у́, м.

Шчыльная зярністая горная парода бурага або шэрага колеру, якая ўтвараецца ад уздзеяння магмы на пароду.

рагаві́ца, -ы, мн. -ы, -ві́ц, ж.

Празрыстая вонкавая абалонка вока.

Перасадка рагавіцы.

рагавы́ гл. рог¹.

рага́лік, -а, мн. -і, -аў, м.

Маленькая булачка ў выглядзе рога¹.

рагано́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м. (разм.).

Муж, якому здраджвае жонка.

рагата́ць, -гачу́, -го́чаш, -го́ча; -гачы́; незак.

Гучна смяяцца.

Р. да ўпаду.

Р. да слёз.

|| наз. рагата́нне, -я, н.

рага́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Перашкода на шляху пранікнення куды-н. у выглядзе некалькіх накрыж збітых калоў, прымацаваных да доўгага бруса.

2. перан. звычайна мн. Перашкода, замінка.

Бюракратычныя рагаткі.

3. Невялікая драўляная развіліна з прывязанай да абодвух яе канцоў гумкай для кідання чаго-н.

Страляць з рагаткі.

|| прым. рага́тачны, -ая, -ае (да 1 знач.).