Verbum

спале́нне гл. паліць¹.

спалі́ць гл. паліць¹.

спало́х, -у, м.

Раптоўнае адчуванне страху; стан перапалоху, хваляванне.

С. ахапіў прысутных.

спало́хацца гл. палохацца.

спало́хаць гл. палохаць.

спалуча́льны, -ая, -ае.

Які дазваляе спалучыць што-н., з’яўляецца вынікам спалучэння чаго-н.

Складаназлучаныя сказы са спалучальнымі адносінамі.

С. рэфлекс.

|| наз. спалуча́льнасць, -і, ж.

спалуча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.

1. гл. спалучыцца.

2. Дастасоўвацца адно да другога, гарманіраваць.

У карціне ўдала спалучаюцца святло і цені.

3. Уступаць у сувязь, уваходзіць у спалучэнне.

Прыметнікі спалучаюцца з назоўнікамі.

4. Служыць працягам адно другога; злучацца.

Два пакоі спалучаюцца са спальняй.

|| наз. спалучэ́нне, -я, н.

спалучы́цца, -лучу́ся, -лу́чышся, -лу́чыцца; зак.

Злучыцца адначасова, аб’яднацца ва ўзаемнай адпаведнасці.

|| незак. спалуча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

|| наз. спалучэ́нне, -я, н.

спалучы́ць, -лучу́, -лу́чыш, -лу́чыць; -лу́чаны; зак.

1. каго-што. Злучыць адно з другім, аб’яднаць.

С. тэорыю з практыкай.

С. фарбы, колеры.

2. каго-што чым. Наладзіць сувязь з кім-, чым-н.

С. рэкі каналам.

|| незак. спалуча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. спалучэ́нне, -я, н.

спа́льваць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Тое, што і паліць (у 1 знач.).