Verbum

карата́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., што (разм.).

Бавіць час так, каб ён праходзіў незаўважна.

К. вечары.

|| зак. скарата́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

каратка... (гл. каротка...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «каротка...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: каратканогі, караткахвосты.

караткава́ты, -ая, -ае.

Крыху карацейшы, чым трэба.

Караткаватыя рукавы.

караткахва́левы, -ая, -ае.

Які працуе на кароткіх радыёхвалях.

Караткахвалевая радыёстанцыя.

караткахво́сты, -ая, -ае.

3 кароткім хвастом.

К. заяц.

караткашэ́рсны, -ая, -ае.

3 кароткай шэрсцю.

Караткашэрсная парода авечак.

караты́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Спартсмен, які займаецца каратэ.

каратэ́, нескл., н.

Спартыўная барацьба, якая выкарыстоўвае эфектыўныя прыёмы японскай сістэмы самаабароны без зброі, заснаванай на ўдарах рукамі і нагамі па найбольш уразлівых месцах цела чалавека.

караце́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж.

Сорт морквы з кароткім акруглым коранем; мышатка.

караце́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; незак.

Станавіцца карацейшым, менш працяглым у прасторы або ў часе.

Пад восень дні карацеюць.