Verbum

наміна́льны, -ая, -ае.

1. гл. намінал.

2. Які толькі называецца, але не выконвае сваіх функцый; фіктыўны (кніжн.).

Лічыцца дзе-н. намінальна (прысл.).

наміна́ць гл. намяць.

на́мітка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Доўгі вузкі кусок кужэльнага палатна, звычайна з каймой або вышыўкай.

Льняная н.

2. Даўні галаўны ўбор замужніх жанчын.

Ішлі жанчыны ў беласнежных намітках.

намно́га, прысл.

У значнай ступені, у некалькі разоў больш.

Зрабіць н. больш, чым планавалася.

намо́ва, -ы, мн. -ы, -мо́ў, ж. (разм.).

1. Дамоўленасць аб чым-н., угавор.

2. Нагавор, паклёп на каго-н.

Ён стаў ахвярай намовы.

|| прым. намо́ўны, -ая, -ае.

намо́клы, -ая, -ае.

Які намок, мокры; прамоклы.

Намоклая салома.

Н. сукенка.

намо́кнуць, -ну, -неш, -не; намо́к, -кла; -ні́; зак.

Стаць мокрым, прамокнуць.

Н. пад дажджом.

|| незак. намака́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

намо́ршчыцца гл. моршчыцца.

намо́ршчыць гл. моршчыць.

намо́тваць гл. наматаць.