Verbum

наме́ціць² гл. меціць².

на́мець, -і, ж.

Тое, што намецена ветрам (гурбы снегу, пяску і пад.).

Снежная н.

наме́шваць гл. намяшаць.

намёк, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Слова або жэст, у якіх адкрыта не выказваецца думка, але мяркуецца, што пра яе здагадаюцца.

Гаварыць з намёкам.

Зразумець н.

2. перан. Слабая прымета чаго-н.

Не было ніякага намёку на дождж.

намёрзлы, -ая, -ае.

Які замёрз на холадзе, азябнуў.

Намёрзлыя шчокі.

намёртва, прысл.

Вельмі моцна, трывала; так, што нельга раз’яднаць.

Скляпаць н.

намётка¹, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Тое, што і наметка.

намётка², -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Тое, што і намітка (у 2 знач.).

намётка³, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Тое, што і фастрыга.

наміна́л, -у, м. (спец.).

Абазначаная вартасць (на таварах, грашовых знаках, каштоўных паперах).

Продаж па намінале.

|| прым. наміна́льны, -ая, -ае.

Намінальная цана.