Verbum

ко́ма¹, -ы, ж. (спец.).

Вельмі цяжкі стан, які пагражае смерцю і характарызуецца парушэннем усіх функцый арганізма.

Знаходзіцца ў коме.

|| прым. камато́зны, -ая, -ае.

К. стан.

ко́ма², -ы, мн. -ы, -аў, ж. (спец.).

Невялікі (меншы за 1/8 тону) інтэрвал паміж двума гукамі.

ко́мельгам, прысл. (разм.).

Хутка, паспешліва, неабдумана.

Кінуўся к.

ко́мі, нескл., адз. і мн.

Народ фінаўгорскай моўнай групы, які складае асноўнае насельніцтва Рэспублікі Комі, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| прым. ко́мі, нязм.

Комі мова.

коміваяжо́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Раз’язны гандлёвы агент якой-н. прыватнай фірмы.

|| прым. коміваяжо́рскі, -ая, -ае.

ко́мік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Акцёр, які выконвае камічныя ролі.

2. перан. Чалавек, які ўмее смяшыць, весяліць іншых (разм.).

ко́мікс, -а, мн. -ы, -аў, м.

Невялікая кніжка з малюнкамі або серыя малюнкаў з тэкстам лёгкага, звычайна прыгодніцкага зместу.

ко́мін, -а, мн. ко́міны, -аў і каміны́, каміно́ў, м.

Труба для адводу дыму з печы.

|| прым. ко́мінны, -ая, -ае.

ко́мкаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; незак., што.

1. Тое, што і камячыць.

2. перан. Рабіць наспех, скарачаючы, заканчваючы.

К. даклад.

|| зак. ско́мкаць, -аю, -аеш, -ае; -аны (да 2 знач.).

ко́мпас, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыбор для вызначэння старон свету, у якім намагнічаная стрэлка заўсёды паказвае на поўнач.

|| прым. ко́мпасны, -ая, -ае.