Verbum

ка́ста, -ы, ДМ ка́сце, мн. -ы, каст і -аў, ж.

1. У краінах Усходу: грамадская група, адасобленая паходжаннем, родам заняткаў і прававым становішчам сваіх членаў.

К. брахманаў.

2. перан. Замкнутая грамадская групоўка, якая ахоўвае сваю адасобленасць і свае саслоўныя і групавыя прывілеі (неадабр.).

|| прым. ка́ставы, -ая, -ае.

ка́ставасць, -і, ж.

Каставая замкнутасць, адасобленасць.

Саслоўная к.

кастае́да, -ы, ДМ -дзе, ж.

Хвароба, звязаная з паступовым разбурэннем касцявой тканкі.

кастанье́ты, -нье́т, адз. -а, -ы, ж.

Ударны музычны інструмент — дзве злучаныя між сабой драўляныя ці пластмасавыя пласцінкі, якімі рытмічна пастукваюць, надзеўшы на пальцы.

|| прым. кастанье́тны, -ая, -ае.

кастапра́ў, -ра́ва, мн. -ра́вы, -ра́ваў, м. (уст.).

Лекар, які ставіць на месца вывіхнутыя косці або правільна складае пераламаныя.

кастарэ́з, -а, мн. -ы, -аў, м.

Майстар разьбы па косці.

|| прым. кастарэ́зны, -ая, -ае.

Кастарэзнае мастацтва.

касто́р, -у, м.

Суконная шарсцяная тканіна з густым ворсам.

|| прым. касто́равы, -ая, -ае.

кастра́, -ы́, ж.

Тое, што і кастрыца.

|| прым. кастро́вы, -ая, -ае.

кастра́т, -а, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

Той, каго кастрыравалі; скапец.

каструбава́ты, -ая, -ае.

Шурпаты, нягладкі.

Каструбаватая дошка.

|| наз. каструбава́тасць, -і, ж.