расквіта́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.
1. Расплаціцца за што-н., аддаць доўг каму-н.
Р. з крэдыторамі.
2. перан., з кім. Адпомсціць каму-н. за ўчыненую крыўду, зло.
Р. з ворагам.
3. Расстацца з кім-, чым-н. назаўсёды, пакінуць каго-, што-н., пазбавіцца ад чаго-н.
Р. з горадам.
|| незак. раскві́твацца, -аюся, -аешся, -аецца.
расквітне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Расцвісці, распусціцца (пра кветкі, расліны).
Цюльпаны ўжо расквітнелі.
2. перан. Стаць прыгожым, здаровым, дасягнуць росквіту.
Расквітнела дзяўчына.
3. перан. Дасягнуць высокай ступені развіцця, праявіцца з вялікай сілай.
Расквітнеў талент мастака.
|| наз. ро́сквіт, М -віце, м.
расквяці́ць гл. расквеціць.
раскіда́цца, -аюся, -аешся, -аецца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Стаць непрыгодным, разбурыцца, разваліцца на часткі.
Печ раскідалася.
2. перан. Разладзіцца, расстроіцца.
Вяселле раскідалася.
3. Размясціцца на вялікай прасторы, далёка адзін ад аднаго.
Рэдкія бярозкі раскідаліся на пагорку.
4. Раскінуць рукі, ногі (у сне).
5. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Стаць непрыгодным, немагчымым для язды (пра дарогу напрадвесні і ранняй вясной; разм.).
6. Захапіцца кіданнем чаго-н. (разм.).
7. Нарадзіць дзіця (разм.).
8. Заняцца адначасова многімі справамі, не засяроджваючыся ні на чым.
|| незак. раскіда́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца і раскі́двацца, -аюся, -аешся, -аецца.
раскіда́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.
1. гл. раскідацца.
2. Не цэнячы чаго-н., дарэмна траціць, не імкнуцца ўтрымаць што-н. пры сабе (разм.).
Не было магчымасці р. часам.
раскіда́ць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.
1. што. Кі́даючы, размясціць у розных месцах па паверхні або пакласці ў беспарадку.
Р. сена.
2. перан., каго-што. Прымусіць разысціся, раз’ехацца ў розных напрамках; размясціць у розных месцах.
Жыццё раскідала сяброў па свеце.
3. што. Разбурыць, разваліць.
Р. старую хату.
4. што. Дарэмна патраціць.
Куды грошы раскідаў — не ведаю.
5. што. Праараць уроскідку.
Р. дзве паласы.
|| незак. раскіда́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і раскі́дваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. раскіда́нне, -я, н., раскі́дванне, -я, н. і ро́скід, -у, М -дзе, м. (да 1 знач.).
раскіда́ць гл. раскідаць.
раскі́двальнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Той, хто займаецца раскідваннем чаго-н.
Р. сена.
2. Прыстасаванне для раскідвання чаго-н.
Механічны р. угнаенняў.
раскі́двацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак.
1. гл. раскідацца.
2. Дарэмна траціць, не імкнуцца ўтрымаць што-н. пры сабе; раскідацца.
Р. грашыма.
раскі́дваць гл. раскідаць.