Verbum

нава́рка гл. наварыць.

наварны́ гл. наварыць.

наваро́чаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., чаго.

1. Абярнуць, паваліць на бок вялікую колькасць чаго-н.

Буран наварочаў многа дрэў.

2. Накідаць у вялікай колькасці (разм.).

Н. кучу камення.

3. Наваліць чаго-н. без парадку.

Н. горы зямлі.

|| незак. наваро́чваць, -аю, -аеш, -ае.

наваро́чвацца гл. навярнуцца.

наваро́чваць гл. наварочаць, навярнуць.

наварсава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; -сава́ны; зак., што.

Зрабіць варсістым.

нава́рысты, -ая, -ае.

3 густым наварам.

Н. боршч.

|| наз. нава́рыстасць, -і, ж.

навары́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ва́рыцца; зак.

Падоўжыцца шляхам наваркі, наварвання (пра металічныя рэчы).

Лямеш добра наварыўся.

навары́ць, -вару́, -ва́рыш, -ва́рыць; -ва́раны; зак.

1. чаго. Варачы, нагатаваць у патрэбнай колькасці; згатаваць.

Н. варэння.

2. чаго. Наплавіць у нейкай колькасці.

Н. сталі.

3. што. Апрацоўваючы металічны прадмет, прыварыць кавалак металу.

Н. нарог.

|| незак. нава́рваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. нава́рка, -і, ДМ -рцы, ж. (да 3 знач.) і нава́рванне, -я, н. (да 3 знач.).

|| прым. наварны́, -а́я, -о́е (да 3 знач.; спец.).

Наварная вось.

навасе́лец, -льца, мн. -льцы, -льцаў, м.

Жыхар, які пасяліўся на новым месцы.